درسی از عقب نشینی هسته ای در سال ۸۲

یك تجربه‌اى در اختیار ملّت ایران است - كه حالا من مختصراً عرض خواهم كرد - این تجربه ظرفیّت فكرى ملّت ما را بالا خواهد برد؛ مثل تجربه‌اى كه در سال ۸۲ و ۸۳ در زمینه‌ى تعلیق غنى‌سازى انجام گرفت، كه آن‌وقت تعلیق غنى‌سازى را در مذاكرات با همین اروپایى‌ها، جمهورى اسلامى براى یك مدّتى پذیرفت.

خب ما دو سال عقب افتادیم، لكن به نفع ما تمام شد. چرا؟ چون فهمیدیم كه با تعلیق غنى‌سازى، امید همكارى از طرف شركاى غربى مطلقاً وجود ندارد. اگر ما آن تعلیق اختیارى را - كه البتّه به‌نحوى تحمیل شده بود، لكن ما قبول كردیم، مسئولین ما قبول كردند - آن روز قبول نكرده بودیم، ممكن بود كسانى بگویند خب یك ذرّه شما عقب‌نشینى میكردید، همه‌ى مشكلات حل میشد، پرونده‌ى هسته‌اى ایران عادى میشد.

آن تعلیق غنى‌سازى این فایده را براى ما داشت كه معلوم شد با عقب‌نشینى، با تعلیق غنى‌سازى، با عقب افتادن كار، با تعطیل كردن بسیارى از كارها مشكل حل نمیشود؛ طرف مقابل دنبال مطلب دیگرى است؛ این را ما فهمیدیم، لذا بعد از آن شروع كردیم غنى‌سازى را آغاز كردن.

امروز وضعیّت جمهورى اسلامى با سال ۸۲، زمین تا آسمان فرق كرده؛ آن روز ما چانه میزدیم سرِ دو، سه سانتریفیوژ؛ امروز چندین هزار سانتریفیوژ مشغول كارند. جوانهاى ما، دانشمندان ما، محقّقین ما، مسئولین ما همّت كردند، كارها را پیش بردند. بنابراین از مذاكراتى هم كه امروز در جریان است، ما ضررى نخواهیم كرد.

البتّه بنده همچنان كه گفتم خوشبین نیستم؛ من فكر نمیكنم از این مذاكرات آن نتیجه‌اى را كه ملّت ایران انتظار دارد، به‌دست بیاید، لكن تجربه‌اى است و پشتوانه‌ى تجربى ملّت ایران را افزایش خواهد داد و تقویت خواهد كرد؛ ایرادى ندارد امّا لازم است ملّت بیدار باشد. ما از مسئولین خودمان كه دارند در جبهه‌ى دیپلماسى فعّالیّت میكنند، كار میكنند، قرص و محكم حمایت میكنیم، امّا ملّت باید بیدار باشد، بداند چه اتّفاقى دارد مى‌افتد [تا] بعضى از تبلیغاتچى‌هاى مواجب‌بگیر دشمن و بعضى از تبلیغاتچى‌هاى بى‌مزدومواجب - از روى ساده‌لوحى - نتوانند افكار عمومى را گمراه كنند.


بیانات در دیدار دانش‌آموزان و دانشجویان ۱۳۹۲/۸/۱۲